Dienst Geestelijke Verzorging

Je vrijheid kwijt zijn, dat is het allerergste wat er is.
Een gevangenis is in zekere zin een uitvergrootte noodsituatie.

Er is veel lijden in de gevangenis.Als je een huis van bewaring binnenkomt;
je leven staat heel vaak gewoon op losse schroeven.

Niet weten wat de toekomst wordt. Hoe gaat het met mijn vriendin?
Hoe gaat het met mijn zoon die net geboren was?

Deze gedetineerden  zullen straks terugkeren in de samenleving.
Door onze contacten proberen we ze bewust te maken over hun verleden, heden en toekomst.

Ik ben imam, moslim geestelijk verzorger. Ik werk voor Dienst Geestelijke Verzorging.
Dienst Geestelijke Verzorging biedt ons het werk om zorg te dragen voor de gedetineerde die vast zitten.

Om steun te bieden vanuit eeuwen oude tradities die al heel lang bezig zijn met de menselijke geest en met het hart, en met goed en kwaad. En om daar iets mee te geven.

Johan is van een christelijke achtergrond. Had heel veel behoefte om te praten met iemand uit zijn eigen achtergrond.

Dat was een heel fijn gesprek. Ook omdat hij gewoon meteen aangaf dat hij ambtsgeheim heeft. Dus alles wat ik daar zeg blijft binnen de kamer. En ook gewoon met mijn geloofsproblemen terecht kon bij hem. Het schuld besef tegenover de medemens, maar ook tegenover God.

De uiterlijke opsluiting versterkt het gevoel van innerlijk opgesloten zijn. En als je opgesloten zit met wat je “het kwaad” zou kunnen noemen. Dus je hebt iets meegemaakt, gedaan, beleeft wat niet oké is, en je moet het dan in zo’n omgeving daarmee uithouden.
De echte straf zit daar. En die zit niet eens in die sloten die door een ander worden dichtgedaan.

Ik ben boeddhistisch geestelijke verzorger. Er zijn ook drie christelijke denominaties; de rooms katholieken, de protestanten en de orthodoxen. Dan hebben we de moslims, de joodse denominaties, de hindoes en de humanisten.

We zijn eigenlijk diversiteit in eenheid. We doen allemaal hetzelfde werk. We richten ons allemaal naar de gedetineerde toe om hun zorg te bieden.

Wat ik heel fijn vind aan dit werk is dat je met heel weinig heel veel teweeg kan brengen.

Wat ik bij Johan in het hele traject gewoon wel misschien een van de meest bijzonder dingen vond, was de begeleide bezoeken die ik gedaan heb.

Mijn vriendin kwam wel op bezoek in de B.Alleen je zit daar in een algemene ruimte,
dus je kunt daar ook niet vrijuit praten. En hij heeft gezorgd voor een begeleid bezoek waarbij hij aanwezig was, maar ook mijn vriendin.

En ook voor haar om gewoon die veilige ruimte te geven om haar vragen te stellen, om haar twijfels te uiten en de moeite die zij had.

Het heeft onze band verstevigd en ervoor gezorgd dat wij in ieder geval nog bij elkaar zijn.

Ik zou zeggen de geestelijke verzorging biedt eigenlijk ook een activiteit voor de maatschappij.

Soms is er echt iets veranderd van binnen en dat neemt die persoon met zich mee, in de rest van zijn leven. En dat beïnvloedt ook de mensen waarmee hij weer in contact komt of zij weer in contact komt.

Wat we allemaal willen, denk ik, is dat als mensen eenmaal naar buiten gaan, dat ze niet weer binnen komen. Maar om daar voor te zorgen, moet je hier binnen wel beginnen.

Binnenkort mag ik met enkelband naar buiten. Dan krijg ik een deel van mijn vrijheid weer terug. En dan begint eindelijk het deel van het opbouwen.

Ik denk dat hij heel veel geleerd heeft van de periode dat hij hier zat. En ik denk dat hij ook reden heeft om te hopen op een goede toekomst.

Ik heb altijd veel gehad aan de geestelijke verzorging, ook voor mijn vriendin, maar ook zeker voor mijn band met mijn zoon. Daar hebben ze heel veel in betekend. Het zijn kleine dingen maar voor als je hier vast zit zijn dat hele waardevolle dingen.