Bajesbroeder Rik: “Het werken in de zorg is zo mooi en bijzonder. Zo waardevol en belangrijk.”
Verhalen uit de praktijk
Ik was een jaar of 10 toen ik voor het eerst in aanraking kwam met ‘zorgen voor een ander’. Na een kort verblijf in het verpleeghuis, besloten mijn ouders dat oma bij ons moest komen wonen. Oma had door verschillende tumoren in haar hoofd een hersenbloeding gehad en kon niet meer thuis wonen. Ik had natuurlijk geen idee wat het allemaal inhield, maar wat vond ik het leuk. Wie wil nou niet dat oma bij je thuis komt wonen?
Wat ik toen niet besefte, maar nu wel, is natuurlijk een hele andere kant van het verhaal. Met de komst van oma, bleken ook een heleboel andere mensen over de vloer te komen. Viermaal per dag verpleging voor de dagelijkse zorg. Elke week de huisarts om de situatie te bespreken. De fysiotherapeut, een maatschappelijk werkster, de logopedist, de ergotherapeuten en ga zo maar door.
Ik vond het fantastisch, wat een gezellige boel. En natuurlijk hielpen mijn toen 8-jarige broertje en ik mee. We gaven oma wat te eten, wat te drinken, en vertelden haar alle verhalen die we op school hadden meegemaakt. Ook al kon oma niet meer praten, je zag dat ze ondanks haar situatie genoot van onze aanwezigheid en verhalen.
Als ik er nu (inmiddels als vader van twee kinderen) op terugkijk, voel ik alleen maar diep respect voor mijn ouders. Wat een belasting en een opgave om niet alleen je moeder in huis te halen, maar ook alle zorg die daarbij komt kijken op je te nemen.
Het zorgvirus
Toen de zorg voor oma, en de draaglast van ons gezin, te groot werd was een definitieve verhuizing naar het verpleeghuis onomkeerbaar. Met pijn in het hart van mijn ouders, moest oma naar het verpleeghuis. En toen was het weer stil in huis. En merkte ik, met mijn 10 jaar, dat ik het ‘zorgen’ voor iemand miste. Ik denk dat ik toen geïnfecteerd ben door het zorgvirus.
Toen ik 15 jaar was en op het voortgezet onderwijs zat, moest ik een richting kiezen. De meeste jongens uit de klas kozen voor een technische opleiding, maar ik niet. Ik koos voor de zorg. Veel klasgenoten en vrienden snapten dat niet en verklaarden me voor gek. Wat is er nou zo leuk aan de zorg?
Deze vraag heb ik op heel wat verjaardagen, schoolfeesten, excursies en wat dan ook uit moeten leggen. En hoe moeilijk is dat. Iets uitleggen waar je een passie voor hebt. Dat is lastig. Vaak had ik het idee dat ik mijzelf moest verdedigen. Continu moest ik uitleggen dat ik niet de hele dag met ‘poep en pies’ te maken had, want dat was wat iedereen dacht en sommigen misschien nog steeds denken.
Waardevol en belangrijk
Maar het gaat zo veel dieper dan dat. Omgaan met mensen, hulp bieden in een acute en soms moeilijke situatie. Eenzaamheid, verdriet en wanhoop. Maar ook momenten als dankbaarheid, trots en waardering heb ik in al die jaren zo vaak mee mogen maken. Inspelen op onverwachte situaties. Prioriteiten stellen en belangrijke beslissingen nemen. Er komt zo veel bij kijken. Het werken in de zorg is zo mooi en bijzonder. Zo waardevol en belangrijk.
Nooit heb ik spijt gehad van de keuze die ik meer dan 25 jaar geleden gemaakt heb. En ik zal er ook nooit spijt van krijgen. Als mensen mij vragen wat ik precies voor werk doe dan vertel ik met trots dat ik justitieel verpleegkundige ben. En dat allemaal omdat oma bij ons thuis heeft mogen wonen.
Volg Rik en de andere ambassadeurs op Instagram:
Meer weten over het werken in de zorg bij DJI?
Neem een kijkje bij de zorg vacatures op de website www.werkenbijdji.nl.